அணைந்த தீயா, அல்லது உறங்கும் மாபெரும் சக்தியா? சோசியலிசத்தின் தொடக்கமும் முடிவும்: மக்களின் நெருப்பிலிருந்து அதிகாரத்தின் சாம்பல்வரை ...

★. முன்னுரை: அணைந்த தீயா, அல்லது உறங்கும் மாபெரும் சக்தியா?

சோசியலிசத்தின் கதை என்பது ஒரு கோட்பாட்டின் காலக்கோடு மட்டுமல்ல—அது புரட்சிகளின் துடிப்பு, மணிபெஸ்டோக்களின் மை, தொழிலாளர்களின் கண்ணீர், மற்றும் தியாகிகளின் இரத்தம். இது மனிதகுலத்தின் மிகத் துணிச்சலான கனவுகளில் ஒன்று: சமத்துவம், நீதி, மற்றும் சகோதரத்துவம் ஆகியவை சமூகத்தை ஆளக்கூடும் என்ற நம்பிக்கை. ஆனால், நவீன உலகைப் பார்க்கும்போது, நாம் கேட்கிறோம்: சோசியலிசம் தன் வாக்குறுதியை நிறைவேற்றியுள்ளதா—அல்லது துரோகமா செய்துள்ளது?

இன்றைய சோசியலிசம், ஸ்லோகன்களால் மூடப்பட்டிருக்கிறது, ஆனால் அது அடிக்கடி தன் அசல் நோக்கத்திற்கே முரணாக இருக்கிறது. இக்கட்டுரை ஆராய்வது எப்படி சோசியலிசம், ஒரு காலத்தில் ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் கையிலிருந்த வாளாக இருந்தது, பல இடங்களில் இன்று அவர்களின் கழுத்தில் விலங்காக மாறியுள்ளது என்பதை.

★. சோசியலிசத்தின் பிறப்பு: சாம்ராஜ்யங்களின் யுகத்தில் ஒரு தீப்பிழம்பு

18 மற்றும் 19 ஆம் நூற்றாண்டுகளில், முதலாளித்துவம் காலனியாதிக்கம், தொழில்மயமாக்கல் மற்றும் சமத்துவமின்மையுடன் கை கோர்த்து உயர்ந்தது. தொழிற்சாலைகள் குழந்தைகளை விழுங்கின. பேரரசுகள் கண்டங்களை கொள்ளையடித்தன. இந்த குழப்பத்தின் மத்தியில் ஒரு எதிர் கனவு உருவானது: சோசியலிசம் — ஒரு பகிரப்பட்ட உரிமை, பொருளாதார ஜனநாயகம் மற்றும் நீதியை கனவு கண்ட தத்துவம்.

முக்கிய மைல்கற்கள்:

கற்பனை சோசியலிஸ்டுகள் (Utopian Socialists) சார்ல்ஸ் ஃபூரியர் ( Charles Fourier ) மற்றும் ராபர்ட் ஓவன் ( Robert Owen ) போன்றவர்கள் போட்டியல்ல, கூட்டுறவு அடிப்படையிலான சமூகங்களை கற்பனை செய்தனர்.

கார்ல் மார்க்ஸ் (Karl Marx) மற்றும் ஃபிரெட்ரிக் ஏங்கல்ஸ் (Friedrich Engels), விஞ்ஞான சோசியலிசத்தை அறிமுகப்படுத்தினர்: வரலாறு, வர்க்கப் போராட்டம் மற்றும் புரட்சியின் ஒரு பருநிலை பகுப்பாய்வு.
இந்த யோசனை வெறும் சீர்திருத்தம் அல்ல — மாறாக, ஒரு வேர்க்கொண்ட மாற்றம்: தனியார் சொத்துரிமை, வர்க்க சமூகம் மற்றும் முதலாளித்துவ சுரண்டலின் முழுமையான ஒழிப்பு.

சோசியலிசம் பிரிட்டனின் நிலக்கரி தொழிலாளர்களின் குரலாகவும், ஜெர்மனியின் துணித் தொழிலாளர்களின் ஆர்ப்பாட்டமாகவும், இந்தியாவின் காலனி விவசாயிகளின் எதிர்ப்பாகவும், ரஷ்யாவின் புரட்சியாளர்களின் ஆயுதமாகவும் மாறியது.

★. 20ம் நூற்றாண்டு: கொள்கையிலிருந்து கண்கலங்கும் வரலாறுகள்

மார்க்சின் கனவு 1917ஆம் ஆண்டு ரஷ்யாவில் போல்ஷெவிக் புரட்சியில் உருவெடுத்தது. தொழிலாளிகள் அதிகாரத்தை கைப்பற்றி, முதலாளித்துவத்தை எதிர்த்தனர்.

அதன்பின்னர்:

சீனா (1949) – மாவோவின் தலைவர் இயக்கம்.

கியூபா (1959) – காஸ்ட்ரோவின் எதிர்ப்பு இயக்கம்.

வியட்நாம், நிகராகுவா, மோசாம்பிக், எதியோப்பியா போன்ற பல நாடுகள் இந்த அடையாளத்தில் குமுறின.

ஆனால் சமயப்போக்கில்:

சோவியத் யூனியனில் ஸ்டாலின் அடக்குமுறைகளும், மரண முகாம்களும்.

சீனாவில் மாவோவின் கலாச்சார புரட்சி, பசியால் உயிரிழப்பு.

கம்போடியாவில் கமெர் ரூஜ் இயக்கம்: இன அழிப்பு.

மக்களுக்கு உரிமை தர வந்த இயக்கங்கள், மக்களை அடக்கத் தொடங்கின.
புரட்சி திசை மாறியது – செல்வாக்கு கொண்ட புதிய ஆட்சியாளர்கள் உருவாகினர்.

★. மக்களே எதிரிகள் ஆனபோது: வேரடி இயக்கங்களின் முரண்பாடு

︎ அசல் சோசலிசம்:
கீழிருந்து மேலாக எழுந்த இயக்கங்களால் உருவானது.
தொழிலாளர் சபைகள், தொழிற்சங்கங்கள், வேரடி ஜனநாயகத்தைப் போற்றியது.

︎ பல இடங்களின் தற்போதைய உண்மை:
மையப்படுத்தப்பட்ட, மேலிருந்து கீழான கட்சிகள்.
தொழிலாள வர்க்கம் அடக்கப்படுகிறது, போற்றப்படவில்லை.
தலைவர்கள் ஆடம்பர வாழ்க்கை வாழ்ந்தபோதும், சமத்துவத்தைப் பிரசங்கிக்கிறார்கள்.

︎ உதாரணங்கள்:

• சிம்பாப்வே: ராபர்ட் முகாபே ஒரு சோசலிச விடுதலை வீரராக உயர்ந்தார்—ஆனால் எதிர்ப்பாளர்களை அடக்கி, பொருளாதாரத்தை சீர்குலைத்தார்.

• சோவியத் கூட்டமைப்பு: கிழக்கு ஐரோப்பாவின் சோசலிச ஆட்சிகள் அடக்குமுறை மற்றும் மந்தநிலையில் வீழ்ந்தன.

• இலங்கை: இடதுசாரிக் கட்சிகள் பெரும்பாலும் சிங்கள-பௌத்த தேசியவாதத்துடன் இணைந்து, சோசலிசத்தையும் தமிழர் உரிமைகளையும் துரோகம் செய்தன.

சுருக்கமாக, ஒரு காலத்தில் குரல் கொடுத்த கனவு, இன்று அதையே அழிக்கிறது. மக்களுக்காக இரத்தம் சிந்திய சோசலிசம், இன்று மக்களின் இரத்தத்தை சிந்த வைக்கிறது.

★. நவ-சோசலிசம்: அதிகாரத்தின் புதிய முகமூடிகள்

இன்றைய உலகில், "சோசலிசம்" என்பது ஒரு நெறிமுறை அமைப்பை விட ஒரு அரசியல் கோஷ்டமாக மாறிவிட்டது. பல தலைவர்களும் கட்சிகளும் சிவப்புக் கொடியை ஏந்தியவாறே, குறுங்குடியாதிக்கம், இராணுவ ஆட்சி அல்லது பாபுலிச்ட் ஊழலை நிலைநாட்டுகின்றனர்.

︎ நவீன சோசலிசத்தின் முரண்பாடுகள்:

வாக்குகளை கையகப்படுத்த சலுகை வாக்குறுதிகள், ஆனால் அதிகாரம் மக்களிடம் பகிரப்படுவதில்லை.
அரசின் கட்டுப்பாடு சுதந்திரத்தை அடக்கவும், மக்களை கண்காணிக்கவும் பயன்படுகிறது.
சோசலிச அரசுகளின் கீழேயே பொதுத்துறை சொத்துகள் தனியாருக்கு விற்கப்படுகின்றன.

◆ உதாரணங்கள்:

லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளில், "21-ஆம் நூற்றாண்டின் சோசலிசம்" பொருளாதார முறிவு மற்றும் சர்வாதிகாரத்திற்கு வழிவகுத்தது.
தெற்காசியாவில், சோசலிசக் கட்சிகள் சாதி, குடும்பவாதம் மற்றும் மேல்தட்டு நலன்களுடன் கூட்டணி வைத்துள்ளன.

சோசலிசம் ஒரு பேயாகிவிட்டது—அதன் ஆத்மா இல்லாத கட்சிகளால் மட்டுமே அழைக்கப்படும் ஒரு பிசாசு.

★. சோசலிசமும் அரசும்: ஒரு தத்துவ முரண்பாடு

ஒரு ஆழமான பிரச்சினை: அரசு உண்மையில் சோசலிசத்தின் பாதுகாவலனா—அல்லது அதன் கல்லறையா?

மார்க்ஸ் நம்பியதுபோல், அரசு மறைந்துவிட வேண்டும்.
பாகுனின் போன்ற ஆரம்பகால அராஜகவாதிகள் எச்சரித்ததுபோல், அரசு சோசலிசம் ஒரு புதிய சர்வாதிகாரமாக மாறும்.
இன்றைய உண்மை அதை உண்மையாக்கியுள்ளது: அரசு சோசலிசம் வழங்கியது:
சுய-ஆட்சியை விடக் கண்காணிப்பை.
தொழிலாளர் சபைகளை விட இராணுவ அணிவகுப்புகளை.
ஜனநாயக கூட்டுறவை விட ஒரே கட்சி ஆட்சியை.

கனவு கற்பழிக்கப்பட்டது மட்டுமல்ல—அது ஒரு புதிய ஆட்சி வர்க்கத்திற்கு பணியும் வகையில் மாற்றப்பட்டது.

★. விளிம்புகளிலிருந்து எதிரொலிகள்: மறக்கப்பட்ட சோசலிசக் குரல்கள்

இந்தத் துரோகத்தின் நடுவே, உண்மையான சோசலிசத்தை காப்பாற்றியவர்களை நினைவில் கொள்ள வேண்டும்:
பழங்குடி சோசலிசவாதிகள்—நிலத்தையும் இயற்கையையும் காத்தவர்கள்.
பெண்ணிய சோசலிசவாதிகள்—புரட்சிக்குள் ஆணாதிக்கத்தை எதிர்த்தவர்கள்.
தமிழ் புரட்சியாளர்கள்—தேசிய விடுதலை மற்றும் வர்க்க உணர்வை இணைத்தவர்கள்.
தமிழ் ஈழத்தில் விடுதலைப்புலிகள் மற்றும் ரோஜவாவின் குர்திஷ் இயக்கங்கள் —நேரடி ஜனநாயகம் மற்றும் பாலின சமத்துவத்தை கட்டியவர்கள்.

அவர்களின் சோசலிசம் கோட்பாடல்ல வாழ்க்கை.
அது உணவு, நிலம், மரியாதை மற்றும் முடிவெடுக்கும் உரிமையை பகிர்வது—வெறும் தொழிற்சாலைகளை தேசியமயமாக்குவது மட்டுமல்ல.

★. எதிர்காலம்: மக்கள் சோசலிசத்தை மீண்டும் கைப்பற்ற முடியுமா?

நாம் கேட்க வேண்டும்:
சோசலிசம் மீண்டும் பிறக்க முடியுமா?கட்சியாக அல்ல, மக்களின் நடைமுறையாக.
வேரடி இயக்கங்கள் முதலாளித்துவம் மற்றும் ஊழல் அரசு சோசலிசத்தை தோற்கடிக்க முடியுமா?
புதிய தலைமுறைகள் கடந்த துரோகங்களிலிருந்து கற்றுக்கொண்டு, இன்னும் கனவை விடாமல் இருக்க முடியுமா?

உண்மையான சோசலிசம் தன் வேர்களுக்கு திரும்ப வேண்டும்:
அரசை வணங்குவதல்ல—சமூக அதிகாரம்.
கொள்கை வாதமல்ல—உரையாடல்.
கோஷ்டங்கள் அல்ல—ஒற்றுமை.

சோசலிசம் மீண்டும் ஒரு வினைச்சொல்லாக மாற வேண்டும் பெயர்ச்சொல்லோ, பிராண்டோ அல்ல, ஒரு செயல்.

★. முடிவுரை: ஒரு ஆடியும் எச்சரிக்கையும்

சோசலிசத்தின் ஆரம்பம்—
பாட்டு போல் இருந்தது, வயல்களில் ஒலித்த குரல், தொழிற்சாலைகளில் கேட்ட அழுகுரல்.

சோசலிசத்தின் முடிவு (இன்றைய வடிவத்தில்)
சிமெண்ட் சுவர்களுக்கடியில் ஒரு ஊமை அலறல், ஆடம்பர கட்டிடங்கள் மற்றும் வெற்றுக்கோஷ்டங்கள்.

ஆனால் முடிவுகள் எப்போதும் மரணங்கள் அல்ல—அவை மீண்டும் பிறப்புகளாகவும் இருக்கலாம்.

சோசலிசம், கண்ணியத்துடன் வாழவேண்டுமென்றால், மீண்டும் மக்களிடமிருந்து எழ வேண்டும்.
அது மக்களுடன் இரத்தம் சிந்த வேண்டும்—மக்களின் இரத்தத்தை சிந்த வைக்கக்கூடாது.

அதுவரை, நாம் சோசலிசத்தின் யுகத்தில் வாழவில்லை—அதன் பேய் உலாவும் காலத்தில் தான் வாழ்கிறோம்.

『 எழுதியவர்