மண்ணின் அடியில் புதைக்கப்பட்ட எலும்புகள் பேசுகின்றன,
“என் இரத்தம் சிந்தியது வீண் அல்ல” என்று.
காற்றின் அலையில் உலாவும் தாய்மொழி கேட்கிறது,
“நீ இன்னும் எழவில்லை என்றால்
நான் யாரின் உதடுகளில் வாழ்வேன்?” என்று.
❀. விடுதலைப் பசி
போர்க்களம் எம்மை சோதித்தது—
சங்கிலிகள் எம்மை நசுக்கியது—
ஆனால் சங்கிலிகளுக்குப் பின்னும்
விடுதலைப் பசி எம்மை சுடராக்கியது.
எண்ணற்ற உடல்கள் வீழ்ந்தன,
ஆனால் ஒரே உயிர் கூட அடங்கவில்லை.
ஏனெனில் விடுதலைப் பசி
உணவு காட்டிலும் வலிமையானது,
நீரைக் காட்டிலும் அவசியமானது.
மனிதன் பசியால் இறக்கலாம்,
ஆனால் அடிமையால் உயிரோடு இறந்து போகிறான்.
❀. அறிவுப் பசி
போரின் தூசிக் கடலில் கூட
ஒரு குழந்தை புத்தகப் பக்கத்தைத் தேடுகிறது.
பசித்த வயிற்றுடன் கூட
ஒரு இளைஞன் தமிழின் இலக்கணத்தில் மூழ்குகிறான்.
ஏனெனில் அறிவுப் பசி
மனிதனின் இரண்டாம் இரத்தம்.
புத்தகமில்லாத உலகம் இருள்,
அறிவில்லாத விடுதலை வெறும் ஓசை.
நம் நெஞ்சில் எரியும் தீ
அறிவின் தீயோடு கலந்தால்தான்
வானத்தை வெல்லும் எழுச்சியாகும்.
❀. வயிற்றுப் பசி
ஆனால்—
வயிற்றின் குரல் எப்போதும் கேட்கிறது.
குழந்தை அழுகிறது,
தாய் நெஞ்சை கடித்து வலிக்கிறாள்,
ஏனெனில் காலியான பாத்திரம்
விடுதலையின் கனவையும் உலர்த்திவிடும்.
வயிற்றுப் பசி நம்மை கற்றுக் கொடுக்கிறது—
“சமத்துவமில்லாத விடுதலை
ஒரு மாயை” என்று.
உணவு இல்லாத சுதந்திரம்
மருதாணி இல்லாத திருமணமே.
❀. சங்கமம்
மூன்று பசிகளும் ஒன்றாகும் போது,
அவை ஒரு இனத்தின் விதியை முடிவு செய்கின்றன.
விடுதலைப் பசி நம்மை எழச் செய்கிறது,
அறிவுப் பசி நம்மை உயரச் செய்கிறது,
வயிற்றுப் பசி நம்மை ஒன்றிணைக்கிறது.
இதுவே எம்முடைய பாதை,
இதுவே எம்முடைய சத்தியம்.
ஒருநாள்—
கடந்த காலத்தின் எலும்புகள் மீண்டும் புன்னகைக்கும்,
மண்ணில் புதைந்த சொற்கள் மீண்டும் பாடும்,
வானத்தை நோக்கி தமிழின் கொடி
மீண்டும் பறக்கும்.
அன்று,
மூன்று பசிகளும் நிறைவு பெறும்;
அன்று தான்
நாம் உண்மையிலே உயிர்ப்போம்.
『 எழுதியவர் 
ஈழத்து நிலவன் 』
