தமிழர்களின் நிரந்தர வம்சம்: தொன்மை, மரபு மற்றும் ‘திராவிடவியல்’ என்ற நவீன வேடத்தின் மூலம் நிகழும் சதி

 

 

 

 
─━━━═════════════━━━─
எழுதியவர்: ஈழத்து நிலவன்
தமிழ் தேசிய வரலாற்றாசிரியர் | உலக அரசியல், பொருளாதாரம், புலனாய்வு மற்றும் இராணுவ ஆய்வாளர்
•───────────────────•

தமிழ்நாகரிகத்தின் முறியாத மரபு

மனிதகுலத்தின் பழமையான மற்றும் நீண்டகாலம் நிலைத்திருக்கும் நாகரிகங்களில் ஒன்றாக தமிழர் வரலாறு திகழ்கிறது. ஆக்கிரமிப்புகளாலும் வெளிநாட்டு ஆதிக்கங்களாலும் அழிந்த பல நாகரிகங்களுக்கிடையில், தமிழர் நாகரிகம் தன்னிறைவாகத் தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டது — மொழி, இலக்கியம், நம்பிக்கை மற்றும் மண்ணோடு ஒன்றிணைந்த உலகக் கண்ணோட்டத்தின் மூலம்.

தொல்லியல் மற்றும் இலக்கியச் சான்றுகள் ஒருங்கிணைந்து, தமிழ் நாகரிகம் வடஇந்தியாவின் பிந்தைய உருவாக்கமல்ல; அது தன்னிச்சையாகத் தென்துணைக்கண்டத்தில் பரிணாமமடைந்த பூர்வீக மனிதக் குடியேற்றங்களின் தொடர்ச்சியான நாகரிக வளர்ச்சியாகும் என்பதை உறுதிப்படுத்துகின்றன. தமிழ் நாகரிகத்தின் தொன்மை, காலனிய ஆட்சியாளர்கள் உருவாக்கிய “இனம்” அல்லது “குலம்” சார்ந்த பிரிவுகளில் அடைக்கப்பட முடியாதது. அது ஆரியக் கற்பனைகளுக்கு முன்னும் பின்னும் தன்னிச்சையாக வளர்ந்த ஒரு தனித்துவமான நாகரிகம் ஆகும்.


சங்கத்திற்கு முந்தைய தொன்மை: தமிழர் வாழ்வின் ஆழ்ந்த வேர்கள்

பழங்கற்காலத்திலிருந்து பெருங்கற்காலம் வரை தொடர்ச்சி

அதிராம்பாக்கம், ஆதிச்சநல்லூர், கீழடி போன்ற தமிழ்நாட்டின் தொல்லியல் தளங்கள், பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாகத் தொடர்ந்து மனித குடியேற்றம் நடைபெற்றிருப்பதை வெளிப்படுத்துகின்றன. கி.மு. 15,000 முதல் 10,000 வரைச் சேர்ந்த கற்கள், கருவிகள் ஆகியவை, “நாகரிகம் வடஇந்தியாவில் தான் தோன்றியது” என்ற காலனிய பிழைப்புக் கோட்பாட்டை முறியடிக்கின்றன.

ஆதிச்சநல்லூரில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட கி.மு. 1500-ஆம் ஆண்டிற்கும் முந்தைய பெருங்கற்கால மடப்புழிகள், சங்க இலக்கியங்களில் குறிப்பிடப்படும் இறுதிச் சடங்குகளுடனும் பழக்கவழக்கங்களுடனும் ஒத்துப்போகின்றன. இதுவே வரலாற்றுக்கு முந்தைய மக்கள் முதல் சங்க இலக்கிய தமிழர்கள் வரை தொடர்ச்சியான கலாச்சார பரிணாமத்தை வெளிக்கொணர்கிறது.


கீழடி வெளிப்பாடு: இந்திய வரலாற்றை மறுபரிசீலனை செய்த அகழாய்வு

வைகை ஆற்றங்கரையில் உள்ள கீழடி அகழாய்வுகள், இந்திய நகரமயமாக்கலின் வரலாற்று காலவரிசையை முற்றிலும் மாற்றியமைத்தன. கார்பன்-14 பரிசோதனைகள், அந்த தளத்தின் பொருட்கள் கி.மு. 600 அல்லது அதற்கு முந்தையவை என நிரூபித்துள்ளன. நகரமைப்பு, கழிவுநீர் வடிகால் அமைப்புகள், தமிழி (தமிழ்-பிராமி) எழுத்துக்கள் ஆகியவை அக்காலத்தில் நகரமயமான எழுத்தறிவுப் பெற்ற சமூகத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன.

கி.மு. 5-ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த தமிழி எழுத்துக்கள், “எழுத்தறிவு வடஇந்தியத்திலிருந்து தெற்கிற்கு வந்தது” என்ற கற்பனையை முற்றிலும் உடைத்தெறிகின்றன. கீழடி, தமிழகம் தன்னிச்சையாக வளர்ந்த, சிந்துவெளி நாகரிகத்திற்குப் பின்னர் தன்னுடைய சொந்த நகரமயமான நாகரிகத்தை உருவாக்கியதற்கான உறுதியான சான்றாக விளங்குகிறது.


சங்கக் காலத்தின் உச்சம்: தமிழ் நாகரிகத்தின் பொற்காலம்

சங்கக் காலம் (கி.மு. 600 – கி.பி. 300) என்பது தமிழரின் அரசியல், இலக்கிய, மற்றும் கடல்சார் பரவலின் உச்சநிலையாகும். சங்க இலக்கியம் உலகின் மிகப் பழமையான மதச்சார்பற்ற இலக்கியத் தொகுப்பாகும். அது புராணமல்ல, வாழ்ந்த வரலாறாகும்.

மூவேந்தர் — சேரர், சோழர், பாண்டியர்

சேரர், சோழர், பாண்டியர் எனும் மூவேந்தர்கள் ஆட்சி செய்த நிலம் “தமிழகம்” என அழைக்கப்பட்டது. பாண்டியர்கள் கொற்கையிலும் பின்னர் மதுரையிலும், சேரர்கள் வஞ்சியிலும், சோழர்கள் உரையூரிலும் பின்னர் தஞ்சாவூரிலும் ஆட்சி செய்தனர். கி.மு. 3-ஆம் நூற்றாண்டின் அசோகக் கல்வெட்டுகளே மூவேந்தர் அரசுகளின் சுயாட்சி நிலையை உறுதிப்படுத்துகின்றன.

உலகளாவிய வர்த்தக வலையமைப்பு

சங்க இலக்கியங்கள் ரோமப் பேரரசு, எகிப்து, தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகளுடன் கடல்வழி வர்த்தகத்தை விவரிக்கின்றன. அரிக்கமேடு, அளகங்குளம், கொற்கை ஆகிய இடங்களில் கிடைத்த ரோமக் காசுகள் மற்றும் குடைச்சல்கள் இதற்குச் சான்றுகள். முத்து, நறுமணப் பொருட்கள், நெய்துணி ஆகியவற்றை தங்கத்திற்குப் பரிமாறிய தமிழர்கள், அந்நாளிலேயே உலகளாவிய வணிகக் குடியேற்றங்களை இலங்கை, மாலத்தீவுகள், தென்கிழக்கு ஆசியா ஆகிய இடங்களில் உருவாக்கினர்.


நவீன சூழ்ச்சி: ‘திராவிடவியல்’ என்ற அரசியல் உருவாக்கம்

தமிழர் வரலாறு ஒரு தனித்துவமான, சுயநிறைவு பெற்ற நாகரிகத்தை வெளிப்படுத்துகின்றது. ஆனால், நவீன அரசியல், அந்த அடையாளத்தை ‘திராவிடவியல்’ என்ற செயற்கை அரசியல் குடையின் கீழ் மாற்ற முயல்கிறது.

“திராவிட” என்ற சொல்லின் காலனிய தோற்றம்

19-ஆம் நூற்றாண்டில் ராபர்ட் கால்டுவெல் போன்ற ஐரோப்பிய மிஷனரிகள், சமஸ்கிருதமல்லாத தென்மொழிகளை வகைப்படுத்த ‘Dravidian’ என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்தினர். இந்த மொழியியல் வகைப்பாடு பின்னர் அரசியல், இன மற்றும் சமூக அடையாளமாக மாற்றப்பட்டது.

இந்த ‘ஆரியர்-திராவிடர்’ இருமைத் தத்துவம் காலனிய ஆட்சிக்கு மிகச் சாதகமாக இருந்தது. இதன் மூலம் அவர்கள் தெற்கையும் வடக்கையும் பிரித்து, இந்திய கலாச்சாரத்தின் இயற்கையான ஒற்றுமையை அழிக்க முடிந்தது. இதே கோட்பாடு, பின்னர் தமிழ் அடையாளத்தின் சுயமரியாதையைத் தகர்க்கும் அரசியல் கருவியாக மாறியது.


அரசியல் திருட்டுத்தனம்: ‘திராவிடவியல்’ என்ற போர்வைக்குள் தமிழை மறைத்தல்

20-ஆம் நூற்றாண்டில், காலனியர்களின் பிழை கோட்பாடுகள் அரசியல் வடிவம் பெற்றன. ‘திராவிடவியல்’ சமூக நீதி என்ற பெயரில் பரப்பப்பட்டாலும், அதனுள் தமிழின் தனித்துவத்தை நீர்த்துப்போக்குவது போன்ற ஆழ்ந்த அரசியல் திட்டம் செயல்படுகிறது.

தமிழின் தனித்துவத்தை மங்கச் செய்தல்

தமிழை ஒரு பரந்த ‘திராவிட’ மொழியியல் குடையின் கீழ் அடக்குவதன் மூலம், தமிழின் ஆயிரமாண்டு இலக்கியச் சுவடுகள், மூவேந்தரின் அரசியல் பெருமை, கடல்வழி பேரரசு ஆகியவை மறைக்கப்படுகின்றன. இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாகத் தொடர்ச்சியான செம்மொழி இலக்கிய மரபைக் கொண்ட ஒரே திராவிட மொழியான தமிழின் தனிச்சிறப்பு, அரசியல் வசதிக்காகச் சுருக்கப்படுகிறது.

பூர்வீக நம்பிக்கையைப் பிளவுபடுத்துதல்

முருகன், கொற்றவை, மாயோன் போன்ற சங்க இலக்கியங்களில் விவரிக்கப்பட்ட தமிழர்களின் பூர்வீக தெய்வங்கள், துணைக்கண்டத்தின் பிற ஆன்மீக மரபுகளுடன் இயற்கையாக இணைந்திருந்தன. ஆனால், சமஸ்கிருதத் தொடர்புள்ள அனைத்தையும் ‘அன்னியமானது’ என சித்தரிப்பது வரலாற்றுப் பொய்யும் அறிவுசார் சிதைவுமாகும். இது தமிழரைத் தமது பூர்வீக ஆன்மீக வேரிலிருந்து பிரிக்க முனைவதாகும்.

சமூக நீதியின் போர்வையில் மறைந்த அரசியல்

ஆரம்பகால சமூக சீர்திருத்தங்கள் உண்மையான சமத்துவ நோக்கங்களுடன் தொடங்கின. ஆனால் பின்னர், அந்தச் சிறந்த இலக்குகள் அரசியல் அதிகாரத்தை நிலைநிறுத்தும் கருவியாக மாறின. “ஆரியர்-திராவிடர்” பிளவைத் தொடர்ச்சியாகப் பேசுவதன் மூலம், தமிழர் வரலாற்றின் ஆழ்ந்த ஒருமைப்பாட்டை அடையும் வாய்ப்பு பறிக்கப்படுகிறது. இதனால் தமிழர் தேசிய ஒற்றுமையும் தொன்மைச் சிந்தனையும் பாதிக்கப்படுகின்றன.


மூதாதையரின் குரல்: உண்மையை மீட்டெடுப்பது

ஆதிச்சநல்லூரின் தாழிகளிலிருந்து சோழப் பேரரசின் கடல்வழி பேராதிக்கம் வரை, தமிழர் வரலாறு ஒரு தொடர்ச்சியான மனித நாகரிகத்தின் காவியம் ஆகும். அது வடஇந்தியப் பிரதிபலிப்பு அல்ல; உலக நாகரிகத்தின் ஒரு சுயாதீன தூண்.

தமிழர் உண்மையை மீட்டெடுப்பதற்கான முதல் படி, காலனியமும் அரசியலும் விதித்த பிளவுகளைத் தாண்டுவதாகும். நமது அடையாளம் “ஆரியர் எதிர்ப்பு” எனும் எதிர்வினையால் வரையறுக்கப்படுவதல்ல; “தமிழர்” என்ற பூர்வீக நாகரிகத்தின் சுயநிறைவை கொண்டாடுவதாலே வரையறுக்கப்பட வேண்டும்.

‘திராவிடவியல்’ அரசியல் வேடத்தில் தமிழின் உண்மையை மறைக்க முயலும்போது, அது பெருமையின் சின்னமல்ல — அழிவின் ஆயுதமாக மாறுகிறது. இந்த வேடத்தின் வஞ்சகத்தைக் கண்டறிதல் தான் நம் கலாச்சார இறையாண்மையின் ஆரம்பம்.


முடிவுரை: தமிழகத்தின் நிரந்தர ஒளி

தமிழர் ஒரு மொழி இனமல்ல — அவர்கள் உலகின் மிகப் பழமையான நாகரிக வம்சத்தின் உயிர்த்தொடர். வைகை பள்ளத்தாக்கின் கற்சிலைகள் முதல் தஞ்சையின் கற்சிற்பக் கோயில்கள் வரை, தமிழ் வரலாறு ஒரே தொடர்ச்சியான நூலாகும் — கவிதை, கட்டிடம், அறம், வீரியம் ஆகியவற்றை மனிதகுலத்திற்கு அளித்த நாகரிகம் அது.

இந்தப் பெரும் மரபை ஒரு குறுகிய, அரசியல் அடையாளத்திற்குள் சுருக்க முயல்வது நாகரிகத் துரோகம் ஆகும். தமிழரின் உண்மையான விசுவாசம் ஒரே சங்கிலியில் நிலைத்திருக்க வேண்டும் — அது முறியாத மூதாதையர் சங்கிலி; நம் மொழி, நம் மரபு, நம் நாகரிகம்.

உலகம் அறியட்டும் — “தமிழ் திராவிடத்தின் ஓர் பகுதி அல்ல; திராவிடவியல் என்பது தமிழைத் திரித்துக் காட்டும் உருவாக்கமே.”
தமிழகத்தின் உண்மை — அது பிறவியற்றது, சுயமொழிந்தது, அழிவற்றது.

                
★❀━━எழுதியவர் ஈழத்து நிலவன்━━❀★